De eerste nacht overleefd

19-10-2010
Nederland- UK (Stansted)
Even kregen we het heel benauwd toen we ontdekten dat alle verbindingswegen rond Etten-Leur volkomen vaststonden door een zwaar ongeluk (of twee/drie). Langzaam zagen we de tijd, maar wij niet, voortgaan. Eenmaal in Bergen op Zoom aangekomen (omdat Antwerpen ook veel files kent) ging het wel aardig. Volledig volgens planning om 11.10 bij de boot aangekomen in Dunkerque (Duinkerken). Autotje erop en twee uurtjes later aan de overkant om vervolgens onze tocht door te zetten naar Stansted Airport.
Veel berichtjes gekregen, maar een sprong eruit: het berichtje van Kathy: “Mijn chauffeur pikt jullie op. Dit is zijn telefoonnummer en hij rijdt in een....”.
Vlakbij het vliegveld kwamen we erachter dat we nog een uurtje of twee speling hadden. Eerst maar eens een pub en een pint gevonden. Inchecken, eten (bijna alsnog te laat komen, door de Guiness) en het vliegtuig in. Dat beloofd een goede en ontspannen vlucht als alles zo door gaat.....

19-10-2010 / 20-10-2010
Vlucht London – KL
Onze vlucht zit er bijna op. De reis verloopt tot nu toe lekker vlot.
Tot onze schrik zagen we toen we aan boord stapten dat we omringd werden door ouders met babies en kleine kinderen. Een nacht verder kan ik melden dat ouders en kinderen het aardig rustig hebben gehouden. Wonderwel heb ik misschien wel 2 uur geslapen. Let wel, dit heeft dus niets met die kinderen te maken.

Het blijkt dat ik met mijn vorige reis naar KL aardig verwend ben. Niets van slaapstoelen, beeldscherm voor je, radio, films en nintendo. Ook geen beenruimte.
Wel een prettige reisgenoot, mooie stewardes en geen luchtzakken.

Stilletjes had ik de hoop nog een telefoonnummer te kunnen scoren van een van de stewardessen, maar helaas. Nadat Ivan het compliment (of niet) kreeg dat hij op Bruce Willis lijkt (onbekend uit welke decade, de jonge of de oude bruce, of op wat voor krakkemikkig tv toestel bruce voor het laatst gezien is) heb ik geen hoop meer iets voor elkaar te krijgen. Nu lach ik als een boer met kiespijn. Zodra ik geland ben op KL en voordat we worden weggebracht door de privéchauffeur van Katy (in BMW X5) ga ik mijn verdriet maar eens verdrinken. Ik kan het daarna altijd gooien op een jetlag...